O νόμος της ανταποδοτικότητας

Πολυαγαπημένες αδελφές πνευματοψυχές, έχουμε βάλει κάποια φορά, το βασιλιά της σαρκωσης μας, εγκέφαλο, νου, ο οποίος επεξεργάζεται αναλύει και πράττει το καθετί στη ζωη μας τη φυσικη, να διδαχθεί από την ιστορία των γνωστών 3500 χιλιάδων χρόνων, αλλά και της παρούσας σάρκωσης μας, το καθετί από μόνο του, αλλά και συνολικά όλα τα γεγονότα, δηλαδη, ποιος έφερε πόνο και δεν πηρε πόνο, ποιος έφερε μίσος και δεν πηρε μίσος, ποιος έφερε διχόνοιες και δεν πηρε διχόνοιες, ποιος δεν έσκαψε το λάκκο άλλων και δεν

έπεσε ο ίδιος μέσα, αντίστοιχα ποιος έδωσε αγάπη, θεϊκη αγάπη και όχι όπως εννοούν συ­νηθως οι άνθρωποι την αγάπη και δεν πηρε αγάπη, αλλά ποιος δεν πόνεσε με τον πόνο των άλλων και δεν ανταμείφθηκε, ποιος δεν προσέφερε πραγματικά στους συναθρώπους και με­τά δεν ανταμοίφθηκε από το θείο σχεδιο...

Αληθεια είτε την ιστορία δεν τη γνωρίζουμε πολύ καλά η καλά και πάρουμε σαν συ­γκριτικό μέγεθος την ίδια μας τη φυσικη σάρκωση, [δηλαδή στην ίδια τη φυσική μας ζωή], τί ηταν αυτό που πηραμε και πραγματικά δεν αντιστοιχούσε σε αυτό που δώσαμε;

Ποιό παιδί τίμησε τον πατέρα του και τη μητέρα του και αντίστοιχα δεν τον τίμησαν τα παιδιά του, ποιος άνθρωπος λειτούργησε και λειτουργεί στη ζωη του με ανιδιοτέλεια, αγάπη, προσφορά και θυσία προς τους συνανθρώπους του και αυτά τα θεία χαρίσματα δεν τα έλαβε από πράξεις άλλων;

Ποιό παιδί μίλησε άσχημα στους γονείς του, χτύπησε τους γονείς του, έβρισε τους γονείς του, κακομεταχειρίστηκε τους γονείς του και πολύ σύντομα κάποια στιγμη τα παιδιά του δεν έκαναν τα ίδια σε αυτόν;

Ποιος ενηλικας φέρθηκε άσχημα στους συνανθρώπους του, έβρισε, έκλεψε, βίασε, σκό­τωσε, κακομεταχείριστηκε και στην ίδια του τη ζωη δεν ηρθε η ίδια η ζωη να του το ανταπο­δώσει ανάλογα;

Όλα αυτά που κάθε ώρα και στιγμη του γηινου χρόνου διδάσκουν, περνούν μπροστά μας σχεδόν απαρατηρητα, σχεδόν σαν να μην συμβαίνουν και κορυφαία γεγονότα που θα μπο­ρούσαν να μας οδηγησουν σε πολύ σοβαρές βαθμίδες εξέλιξης και έτσι χάνουμε σπουδαίες και μοναδικές γνώσεις από την φωνη της δημιουργίας...

Αγαπημένες αδελφές πνευματοψυχές, τα ίδια γεγονότα ακριβώς που συμβαίνουν κάθε ώρα και στιγμη, τα ίδια ακριβώς συνέβαιναν και όλα τα προηγούμενα 3500 χιλιάδες χρόνια, αλλά και τα ίδια συνέβαιναν και πιο πριν. Τίποτα μα τίποτα δεν ηταν διαφορετικό, τα μόνα που άλλαζαν ηταν τα ρούχα, τα ονόματα αλλά και η αυξομείωση της τεχνολογίας.

Οι άνθρωποι ηταν και είναι ακριβώς οι ίδιοι χωρίς καμία διαφοροποίηση, η μόνη δια­φορά ηταν, είναι και θα είναι η διαχείριση των εμπειριών.

Δηλαδη ο καθένας ατομικά από όλους εμάς στο κάθε γηινο δευτερόλεπτο του χρόνου την

οποιαδηποτε εμπειρία πώς τη διαχειριζόταν, δηλαδη πώς σκέφθηκε, τί είπε και φυσικά τί έ­πραξε;.

Έχουν περάσει, περνούν και θα περάσουν λαοί, κράτη, αυτοκρατορίες, έθνη. Σε αυτά κατοικούσαν, κατοικούν και θα κατοικούν άνθρωποι. Το κατ' εικόνα και ομοίωση έχει δοθεί από τον πλάστη μας, δημιουργό μας, θεό μας, μόνο στο ανθρώπινο γένος, δηλαδη ατομικά στον κάθε-άνθρωπο και όχι στη γηινη οριοθέτηση κρατών - αυτοκρατοριών - εθνών...

Αυτό από μόνο του καταδεικνύει ότι για τα πάντα είμαστε υπεύθυνοι εμείς και μόνο ε­μείς. Δηλαδη εάν κάποια στιγμη πέρασε, περνάει η θα περνάει από το βασιλιά του σώματος μας εγκέφαλο, ΝΟΥ, ΔΙΑ, ότι τάχα εμείς η από μόνοι μας η σαν λαός, κράτος, αυτοκρατορία, έθνος, είμαστε καλύτεροι και δικαιούμαστε περισσότερα πλούτη, περισσότερα μεγαλεία α­πό τους υπόλοιπους και για να πετύχουμε αυτά, χρησιμοποιούμε τελικά θεμιτές και αθέμιτες πράξεις, για να ικανοποιησουμε και να καταδείξουμε την κατ' εμάς ανωτερότητα μας, δικαι­οσύνη μας, κρίση μας.

Γι' αυτό όταν μπαίνουμε σε τέτοιες διαδικασίες, θα πρέπει να έχουμε σαν οδηγούς, φω­τεινούς φάρους, ακρογωνιαίους λίθους, τα λόγια, τα έργα και τις πράξεις των δασκάλων, των μυστών, των Αγίων και των ιδρυτών θρησκειών, δηλαδη εάν όλοι αυτοί όταν ηταν σαρκωμέ-νοι δίδαξαν σε όλους εμάς την ανωτερότητά τους έναντι των άλλων, μας έμαθαν για την α­νώτερη αξία μας έναντι των άλλων, ότι εμείς δικαιούμαστε περισσότερα έναντι των άλλων και εάν όλοι αυτοί δίδαξαν τη λέξη «εγώ, εγώ»...

«Εγώ» που τελικά σε αυτές όλες τις διαχειρίσεις των καταστάσεων βρίσκονται τα με­γάλα μυστικά της εξέλιξης μας, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς είμαστε υπέρμαχοι της ανωτερώτητας μας έναντι των υπολοίπων.

Μιλάμε για το σπίτι μας, την περιουσία μας, τα λεφτά μας ακόμα, και για τα παιδιά μας «μας... μας ... μας» ... δηλαδη σχεδόν ποτέ δεν σκεφθηκαμε ότι και τα άλλα παιδιά μπορεί να είναι παιδιά μας. και να χρειάζονται την αγάπη, τη φροντίδα και τη στοργη που δίνουμε στα δικά μας παιδιά.

Όταν βγάλουμε από μέσα μας το «εγώ μας», «δικό μου», «μου ανηκει» και σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει «εγώ», δεν υπάρχει «δικό μου», δεν υπάρχει «μου ανηκει» και αφησουμε τις σκέψεις μας, να διακατέχονται απ' αυτην την αρνητικότητα του ΕΓΩ, τότε, πάρα πολλά γε­γονότα θα είχαν άλλες καταληξεις, και κατ' επέκταση θα κάναμε πράξη όλα αυτά τα τερά­στια λόγια και έργα των διδασκάλων, μυστών, Αγίων και ιδρυτών θρησκειών....

Προτού συνεχίσουμε, επειδη μέχρι τώρα, μιλώ για σαρκώσεις και μάλιστα χρησιμοποιώ αυτη τη λέξη, επειδη στην ατομικότητα μας συμβαίνει πάρα πολλές φορές... και επειδη στη χριστιανικη θρησκεία δεν αποδέχονται ότι κάτι τέτοιο ισχύει, για όλους εκείνους, που θα η­θελαν να το επιβεβαιώσουν να αγοράσουν την ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ και να διαβάσουν στο «Κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ Ευαγγέλιο» [κεφ. ια' 13, 14, 15], στο «Κατά ΙΩΑΝΝΗ Ευαγγέλιο» [κεφ. ιζ' 10, 11, 12, 13] και [κεφ. γ' 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12], αλλά και στην ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του ΙΩΑΝΝΗ, πόσο ξεκάθαρα μιλούσε ο Κ.Η.Ι.Χ., ο ιδρυτης της Χριστιανικης Θρησκείας, γι' αυτό το θέμα, ότι, δηλαδη, ερχόμαστε με διαφορετικό ανθρώπινο σώμα πολλές φορές. Και φυ­σικά πρέπει μέσα από τη διδασκαλία του, να αντιληφθούμε και να κάνουμε πράξη πώς πρέ­πει να διαχειριζόμαστε τις εμπειρίες μέσα στο φυσικό μας κόσμο.

Προχωρώντας πιο πέρα και μαθαίνοντας την αληθεια θα καταληξουμε στο 553 π.Χ. με αυτοκράτορα του Βυζαντίου τον ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟ και την ΘΕΟΔΩΡΑ στην πέμπτη ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ αποφασίστηκε να καταργηθεί μια μείζονος σημασίας γνώση α­πό τη διδασκαλία του, με αποτέλεσμα οι μετέπειτα γενεές που ασπάζονται τη χριστιανικη θρησκεία να είναι σοβαρά ελλειπείς για την εξέλιξη της ατομικότητας μας.

Συνεχίζοντας την αναφορά για το ΕΓΩ, σε αυτό το κομμάτι θα ηθελα λίγο να σταθώ στη ματαιότητα των υλικών και γηινων αγαθών. Πιστεύετε πραγματικά ότι αξίζει το οποιοδηπο­τε γηινο αγαθό, μέσα, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, στην ΑΠΕΙΡΗ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ του χρόνου γιατί ό­πως και να το δούμε η γηινη ζωη, η ζωη πάνω στο πλανητη μας, έχει πολύ βραχύβιο χρόνο, α­ξίζει να μείνετε εκτός της αιώνιας ζωης η να ταλαιπωρείστε διαρκώς και διαρκώς μέσα στις αλλεπάλληλες επανασαρκώσεις;

Σκεφτείτε αν αξίζει να αποκτησετε το μεγαλύτερο παλάτι, το ακριβότερο αυτοκίνητο η πολλά χρηματα, έχοντας όμως αδικησει, κλέψει, σκοτώσει, χειροδικησει, εκβιάσει η κά­νοντας οποιαδηποτε πράξη που αντιτίθεται στην θεϊκη συμπαντικη αρμονία, τελειότητα, αγάπη και απόλυτη δικαιοσύνη.

Αληθεια θα ηθελα πραγματικά όλοι οι άνθρωποι, ο καθένας ξεχωριστά, να απαντούσε σε αυτό το ερώτημα αν πραγματικά αξίζει το οποιοδηποτε υλικό αγαθό να αποκτηθεί με τέ­τοιο κόστος.

Και εδώ θα σταθούμε λίγο και θα αναφέρουμε ότι, όταν οι ρωμαίοι στρατιώτες πηγαν να συλλάβουν τον ΚΗΙΧ και ο μαθητης του Πέτρος έβγαλε το μαχαίρι για να τον υπερασπι­στεί και με περίτρανο τρόπο, η απάντηση του ΔΑΣΚΑΛΟΥ του ηταν ξεκάθαρη και σαφέ­στατη (Πέτρο μάχαιρα έδωσες και μάχαιρα θα λάβεις...) δηλαδη με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο δη­λωσε πώς λειτουργεί η συμπαντικη δικαιοσύνη.