και έλευση ίου Κ.Η.Ι.Χ.

Η σάρκωση του Θεανθρώπου του υιού του Θεού, του λόγου του Θεού, έλαβε χώρα ε-
κείνον τον καιρό, ακριβώς επειδη οι προηγούμενες τεράστιες αληθειες και λόγοι του Δημι-
ουργού μας δεν ηταν γνωστές στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Και αυτό γινόταν επειδη την
ερμηνεία για τις μεταφορικές έννοιες του 12-θεου, επέλεγαν -είτε
στα Καβείρια, είτε στα Ελευσίνια Μυστήρια- οι ιερείς κάθε χρόνο,
ελάχιστους, να τους μαθαίνουν την αληθεια και μάλιστα επί ποινη
θανάτου τους απαγορευόταν να αναφέρουν οτιδηποτε μάθαιναν.
Αυτό, είχε σαν συνέπεια, εκτός ελαχίστων, όλος ο υπόλοιπος τότε

κόσμος να μη γνώριζε τις τεράστιες γνώσεις που δίνει ο απόσυμ-

βολισμος του 12-θεου. Έτσι, η πλειοψηφία των ανθρώπων, δεν γνώριζε τις έννοιες νούς, ψυ­χη, πνεύμα και αυτό βέβαια είχε σαν αποτέλεσμα τον εκφυλισμό των αξιών και αντίστοιχα τον εκφυλισμό των πράξεων.

Ακόμα και σημερα, χωρίς να εισέλθουμε σε περαιτέρω αποσυμβολισμό των δώδεκα θε­ών, θα αναφερθούμε μόνο στον Διόνυσο, ο οποίος -σύμφωνα με τους δώδεκα θεούς και με την μυθολογία- ηταν ο αδελφός του Δία. Επειδη ερμηνεύσαμε ότι ο συμβολισμός του Δία, εί­ναι ο νους του ανθρώπου, σας αναφέρουμε ότι ο Διόνυσος -ο οποίος θεωρείται και ο αδελ­φός του Αία- είναι το πνεύμα, που εγκαθίσταται στο ψηλότερο σημείο του κεφαλιού μας, ε­κεί που -όπως προαναφέραμε- για περίπου έξι με οκτώ μηνες δεν έχει κλείσει το οστούν στο κεφάλι του βρέφους.

Σας αναφέρω τώρα, τι γινόταν στα Ελευσίνα μυστήρια σχετικά με τις τελετουργίες και το μύθο του Διονύσου...

Κάθε 15 Σεπτεμβρίου λάμβαναν χώρα στην Ελευσίνα τα Ελευσίνια μυστηρια «έλευσις» και γινόταν η μύηση στους ολίγους και εκλεκτούς. Η διαδικασία γινόταν ως εξης: Ξεκινού­σαν από την Αθηνα και μέσα από την Ιερα οδό -ακόμα και σήμερα 2500 χρόνια μετά υπάρ­χει η ιδια ονομασία- πηγαιναν προς την Ελευσίνα οι αυστηρά επιλεγμένοι μαζί με τους φίλους και συγγενείς τους, όταν δε, θα έφθαναν στην Ελευσίνα, οι φίλοι και συγγενείς τους έμεναν στους γύρω λόφους.

Οι επιλεγμένοι προς μύηση [η λέξη μύηση βγαίνει από το ρήμα ΜΥΩ, που σημαίνει κλεί­νω, δηλαδή ο άνθρωπος κλείνει τις γνώσεις μέσα από τις πέντε αισθήσεις και λαμβάνει γνώσεις από την υπερσυνείδηση...], μάθαιναν για τις τρομερές αληθειες και παρευρίσκοντο σε απί­στευτα συμβάντα.

Επειδη γνώριζε ο κόσμος ότι ο Διόνυσος ηταν ο Θεός του κρασιού και αδελφός του Δία

και φυσικά επειδη επί ποινη θανάτου τους απαγορευόταν να πουν ό,τι μάθαιναν, γι' αυτούς τους λόγους, όταν επέστρεφαν στην Αθηνα μέσα από την ΙΕΡΑ ΟΔΟ όλοι μαζί μυημένοι, φί­λοι και συγγενείς, επέστρεφαν με πειράγματα και αστεία πίσω στην Αθηνα.

Είπαμε ότι ο Διόνυσος παρουσιάζετο στην ιερά οδό από τους μυημένους σαν θεός του κρασιού και τα μυστηρια που λάμβαναν χώρα εκεί ηταν τα ονομαζόμενα Διονυσιακά μυστή­ρια. Ο ΚΗΙΧ έχει αναφέρει μέσα στις διδασκαλίες του, ότι είναι η ΑΜΠΕΛΟΣ και ότι η εί­σοδος στον ΟΙΚΟ του Πατέρα του περνάει μέσα από αυτόν και είναι η πολύ γνωστη εορτη που γιορτάζουμε στις μέρες μας, οι λεγόμενες [ΑΠΟ-ΚΡΕΕΣ]. Μάλιστα, εξαιτίας αυτού που προαναφέραμε με τη ρίζα της λέξης ΔΙΑΣ - ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ - ΙΝΔΙΑ - ΙΝΔΙΑΝΟΙ, η συγκε­κριμένη πολύ γνωστη εορτη γιορτάζεται στη νότιο Αμερικη, στην Ευρώπη, στην Ασία...

Βλέπουμε λοιπόν, ότι αυτό που ονομάζουμε μυθολογία 12 θεών είναι η τελευταία θρη­σκεία, οι τελευταίες διδαχές που εδόθησαν από το Θείο σχέδιο προς το ανθρώπινο γένος. Μετά ηρθε ο απόλυτος εξευτελισμός των αξιών, ο απόλυτος εκφυλισμός του αποσυμβολισμού του και έτσι φθάσαμε σε εκείνη την περίοδο, όπου, για να μπορέσουν τα πράγματα να έρθουν σε μια ισορροπία, κατέβηκε στο δικό μας κόσμο ο Υιός του Θεού. ο λόγος του Θεού, ο ίδιος ο ΚΗΙΧ και φυσικά αυτό το είπαν οι προφήτες Μαλαχίας και Ηλίας και καταδείχτηκε με την απίστευτη σύνοδο των 7 παλιών πλανητών στις 13- 18 Απριλίου του 5 π.Χ...

Έτσι, όπως εξηγησαμε, αυτό ηταν αναγκαίο να συμβεί για το ανθρώπινο γένος γιατί εί­χαν χαθεί όλες οι ηθικές αξίες.

Κάτι ανάλογο συνέβη και με την Παλαιά Διαθηκη (Προφητες) και τη θρησκεία του «Ιου­δαϊσμού». Δηλαδη για να μπορέσει να βρει ο άνθρωπος την οδό προς το Θεό, είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο εκφυλισμού ώστε ο «μόνος» δρόμος προς το Θεό ηταν «μόνο» μέσω του Ιερα­τείου και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η οδός προς το Θείο να έχει «συναλλαγη» και αυτόματα «εκφυλισμό», γιατί ο δρόμος προς το Θείο είναι εκτός «συναλλαγών μεσαζόντων και μονό­δρομων».