Η απόλυτη γνώση της ατομικότητας μας....

Εδώ βέβαια πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα, ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι, που απαρτίζου­με το ανθρώπινο γένος και φυσικά ο καθένας από εμάς έχει μια ατομικότητα...

Στην αρχη του εικοστού πρώτου αιώνα, προσπαθούμε να μάθουμε μέσα από την εξέλι­ξη της τεχνολογίας, εάν υπάρχει ζωη σε άλλους πλανητες, προ­σπαθούμε να καταληξουμε ποιο πολιτικό, οικονομικό σύστημα εί­ναι το καλύτερο για να επικρατησει πάνω στον πλανητη γη, προ­σπαθούμε να δούμε ποιο κράτος υπερέχει έναντι των υπολοίπων κρατών, προσπαθούμε να εντοπίσουμε, να διαχωρίσουμε και να καταλάβουμε ο,τιδηποτε άλλο εκτός από τό κυρίαρχο που πρέπει

αποκλειστικά, αναγκαία και πρωταρχικά να ξεκινάμε, δηλαδη να μάθουμε να καταλάβουμε και να αξιολογησουμε το εφαλτηριο όλων των υπολοίπων και φυσικά αυτό είναι ένα και μό­νο ένα και είναι η ατομικότητα μας....

Εαν δεν έχουμε απόλυτη γνώση σχετικά με την ατομικότητα μας, τί θα πρέπει να μας α­πασχολεί και φυσικά με τι κριτηρια θα μπορούσαμε να αξιολογησουμε, δηλαδη εάν υπάρχουν εξωγηινοι, ποιο πολιτικό, οικονομικό σύστημα είναι το καλύτερο για να μας κυβερνησει, ποιό κράτος υπερέχει έναντι των υπολοίπων κρατών και φυσικά οτιδηποτε λαμβάνει χώρα στο φυ­σικό μας κόσμο όταν δεν έχουμε απόλυτη γνώση της ατομικότητάς μας...

Ας ξεκινησουμε λοιπόν, να εντοπίσουμε το πρωταρχικό ερώτημα - απάντηση - γνώση που πρέπει να είναι το εφαλτηριο για όλο το ανθρώπινο γένος και αυτό είναι η ατομικότητα μας.

Έχουμε σημερα τις θρησκείες που όλοι οι άνθρωποι κάπου κατατάσσονται ακόμα και αυτοί που δεν πιστεύουν σε τίποτα και αυτοί κάπου κατατάσσονται.

Όμως οι θρησκείες Χριστιανισμός, Βουδισμός, Μωαμεθανισμός, τις οποίες έχει ασπα­στεί το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που κατοικεί στον πλανητη, ενώ όλες μιλάνε για ΕΝΑΝ μόνο ΘΕΟ ουσιαστικά έχουν χωρίσει τους ανθρώπους, τους έχουν μπερδέψει και δεν τους δίνουν ουσιαστικά τη μόρφωση - γνώση - σοφία για να μπορέσουν οι άνθρωποι να κα­ταλάβουν την προέλευση τους, τί ήρθαν να κάνουν και ποιος είναι ο Προορισμός τους...

Θα ξεκινησω με ερωτήματα, τα οποία ίσως να τα μοιραζόμαστε όλοι μας. Ζούμε μερι­κές δεκάδες χρόνια (το πολύ 100 - 110) μέσα στον άπειρο χρόνο της δημιουργίας. Άραγε υ­πάρχει περίπτωση ο δημιουργός με την τελειότητα που έχει δημιουργησει τα Σύμπαντα να έ­χει δώσει στο Ανθρώπινο Γένος τη δυνατότητα να εκφράζεται σαν μια σταγόνα του ωκεανού ως προς το χρόνο, και μετά να χάνεται και μόνο από αυτη τη σταγόνα του ωκεανού [η διάρ­κεια του φυσικού βίου του ανθρώπινου γένους, ισούται ίσως και λιγότερο από μια σταγόνα του ωκεανού] να περιμένει κάπου για την Δευτέρα Παρουσία [αυτό τουλάχιστον μας δίνεται σαν πληροφορία απο αυτούς που διδάσκουν και ιεραρχούν στην χριστιανική θρησκεία...].

Ο δημιουργός -σε όποια θρησκεία και αν ο καθένας από εμάς πιστεύει- έχει τελειό­τητα στα σύμπαντα, είναι δυνατόν λοιπόν να έχει δημιουργήσει το κατ' εικόνα και ομοίωση δημιούργημα του, ατελές;

Είναι δυνατόν, ο δημιουργός που η τελειότητα των συμπάντων του διαρκεί εκατομμύρια των εκατομμυρίων, δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων γηινων χρόνων, να ασχολείται με το τελειότερο δημιούργημά του τον άνθρωπο, μόνο μερικές δεκάδες χρόνια ζωης του πάνω στη γη;

Είναι δυνατόν ο ΠΑΝ-ΣΟΦΟΣ, ΠΑΝ-ΤΕΛΕΙΟΣ, ΠΑΝ-ΔΙΚΑΙΟΣ, ΠΑΝ-ΑΠΕΙΡΟΣ Δη­μιουργός, να άφησε το πιο τέλειο δημιούργημά του να ζησει μερικά ψίχουλα χρόνια στον ά­πειρο χρόνο και να παλεύει για την εξασφάλιση υλικών αγαθών και να φεύγει η σταγόνα του ωκεανού που ισοδυναμεί με τον άπειρο χρόνο με μόνο μία σάρκωση... και τις πιο πολλές φο­ρές, μέσα σε αρρώστιες, πόνους, δυστυχίες, πίκρες; φυσικά και όχι.

Δεν είναι δυνατόν να είναι αυτη η βούληση του παντοκράτορα θεού για το ανθρώπινο γένος. Έχει δείξει την απέραντη αγάπη, προστασία, φροντίδα, ανεκτικότητα.... για όλους ε­μάς...

Όταν παλεύουμε στο στίβο της ζωης και ερχόμαστε να διαχειριστούμε καταστάσεις με συνανθρώπους μας, (είτε είναι γονείς μας, είτε είναι παιδιά μας, είτε είναι φίλοι μας, είτε είναι συνάδελφοίμας, είτε είναι οι γείτονές μας) και όλες μας οι πράξεις δεν διέπονται από την ί­δια αγάπη που μας διέπει η αγάπη του θεού, πώς είναι δυνατόν [όταν μαχαίρα έδωσες, μά­χαιρα δεν θα λάβεις;] να μιλάμε για κακη τύχη, για κακό ριζικό, ότι τάχα μας ξέχασε ο θεός, αν είναι δυνατόν;

Το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους Συνανθρώπους μας, ο θεός, μας το έχει δεί­ξει, γιατί μέσα απ' αυτές τις συμπεριφορές οδηγούμεθα η όχι στον οίκο του. Θα επανέλθουμε στο σημερα κάνοντας κάποια αναδρομη στο παρελθόν.